Οδός Ζωής και οδός Αναστάσεως

του π. Πλακίδα Deseille

Πηγή: π. Πλακίδα Deseille, Μυστικὴ Ἄνοδος, Εκδόσεις Έαρ.

Την Κυριακή αυτή (Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως) τιμούμε μαζί, κατά πολύ ιδιαίτερο τρόπο, και την Ανάσταση και τον Σταυρό του Χριστού. Κάθε Κυριακή του χρόνου, πρέπει πάντα να το θυμίζουμε, γιορτάζουμε την Ανάσταση· είναι το Πάσχα της εβδομάδας, το οποίο σφραγίζει με αναστάσιμο τρόπο ολόκληρη την πνευματική ζωή μας. Αλλά η σημερινή γιορτή μας δείχνει ότι δεν μπορεί ποτέ να χωριστεί ούτε η Ανάσταση από τον Σταυρό ούτε ο Σταυρός από την Ανάσταση.

Το να τιμούμε τον Σταυρό δεν έχει τίποτε το θλιβερό, διότι από τη στιγμή που ο Σταυρός έγινε Σταυρός του Χριστού, είναι πλέον έμβλημα της Αναστάσεως και σημείο οριστικής νίκης της ζωής επί του θανάτου. Πριν από τον Χριστό ο σταυρός δεν σήμαινε παρά τον θάνατο και το μίσος μεταξύ των ανθρώπων. Ο Χριστός όμως με το να τον αναλάβει άλλαξε το νόημά του. Επειδή ήταν Θεός, επειδή είχε μέσα Του τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, έκανε τον Σταυρό Του, τα Πάθη και τον θάνατό Του σημεία της αγάπης Του για τον Πατέρα, της αγάπης Του για τους ανθρώπους, της συγχωρήσεως ακόμη και προς τους δημίους Του. Έτσι, κάθε ανθρώπινο βάσανο και ο ίδιος ο θάνατος άλλαξαν ριζικά νόημα, έγιναν οδός Ζωής και οδός Αναστάσεως. Αυτό πρέπει να φωτίζει και να μεταμορφώνει τα πάντα στον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας, τις δοκιμασίες και τον θάνατό μας. Είναι κάτι κρυμμένο στα βάθη της καρδιάς μας· αν εισέλθουμε βαθιά μέσα της, θα ανακαλύψουμε εκεί τη βεβαιότητα ότι ο θάνατος έχει νικηθεί. Ο θάνατος, ο πόνος, η αδικία δεν μπορούν πια να έχουν τον τελευταίο λόγο.

(…) Εντυπωσιάστηκα από ανθρώπους που δεν ήταν Χριστιανοί, ανθρώπους που είχαν μεγαλώσει έξω από κάθε γνώση του μυστηρίου του Χριστού και όμως προαισθάνονταν τα παραπάνω. (…) Μου ζήτησαν να επισκεφθώ στο νοσοκομείο έναν νέο άνθρωπο μόλις είκοσι ετών που έπασχε από θανάσιμη ασθένεια και ο οποίος είχε απόλυτη επίγνωση της σοβαρότητας της καταστάσεώς του. Ήταν αγνωστικιστής, χωρίς κανενός είδους θρησκευτική παιδεία· μπορώ να πω ότι αγνοούσε τα πάντα σχετικά με τον Χριστιανισμό, εκτός από κάποιες πολύ αόριστες έννοιες. Μου έκανε πολλή εντύπωση που ήταν εξαιρετικά ήρεμος, πολύ γαλήνιος, παρότι είχε φθάσει στο τελευταίο στάδιο της αρρώστιας και κόντευε να πεθάνει. Μου είπε: «Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι μια σιγουριά ότι η τωρινή μου ταλαιπωρία, η αρρώστια μου και ο επικείμενος θάνατός μου, όλα αυτά θα εκβάλουν στο φως, σε κάποιο αγαθό πολύ ανώτερο, δεν ξέρω πως, δεν μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά μέσα μου είμαι απόλυτα βέβαιος». (…) Βλέπουμε όχι μόνο πόσο η θέα της φύσεως μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στη γνώση του Θεού, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, αλλά και ότι στην καρδιά του ανθρώπου είναι γραμμένη από τον Θεό η βεβαιότητα της Αναστάσεως, η βεβαιότητα για τη νίκη του αγαθού, τη νίκη του Χριστού. Ο κόσμος είναι θεμελιωμένος πάνω στον θρίαμβο του Χριστού που ήρθε για να φέρει τη χαρά του Θεού, για να μπορέσουμε να φθάσουμε στη θέωση. Αυτό βέβαια θα ολοκληρωθεί οριστικά μετά την τελική Ανάσταση, μετά τη Δευτέρα Παρουσία, δηλαδή μετά την επάνοδο του Χριστού στο τέλος.

(…) Η Ανάσταση αυτή, για την οποία έχουμε λάβει υπόσχεση, η Ανάσταση την οποία προσδοκούμε, είναι ήδη πράγματι παρούσα στην καρδιά μας. Και στον βαθμό ακριβώς που βάζουμε τον Σταυρό στη ζωή μας, που προσπαθούμε να Τον σηκώνουμε, να αποδεχόμαστε κάθε δοκιμασία εν ονόματι της αγάπης του Πατρός, με απόλυτη εγκατάλειψη στο θέλημά Του και με αγάπη στους αδελφούς μας, χρησιμοποιώντας την για να πλατύνουμε την καρδιά μας, για να συγχωρούμε κάθε προσβολή που μας έγινε, έ… τότε, αν στραφούμε βαθιά στην καρδιά μας, θα ανακαλύψουμε ήδη τη χαρά της Αναστάσεως.

Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη χαρά, η μεγαλύτερη ευτυχία που μπορεί ο άνθρωπος να βρει στη γη, ίσως όχι η αμεσότερα αισθητή, αλλά η σταθερότερη και διαρκέστερη, είναι η ανακάλυψη της αναστάσιμης χαράς μέσα του, αχώριστη μεν από τον Σταυρό, αυτή όμως που δίνει στον Σταυρό όλο το νόημά Του, που δείχνει ότι κάθε Σταυρός στη ζωή μας φωτίζεται ήδη από το φως της Αναστάσεως. Πράγματι, ο Σταυρός είναι πάντοτε ένδοξος και φωτεινός, αν ξέρουμε να τον βλέπουμε με τα μάτια της πίστεως. Έτσι η ζωή μας θα είναι πάντοτε ζωή αναστάσιμη, που δεν θα βρίσκει αδιέξοδο στον πόνο και στον θάνατο, αλλά, μέσα απ᾿ αυτά, θα μεταμορφώνεται πάντα από την ενδόμυχη αυτή βεβαιότητα της Αναστάσεως. Αυτώ πρέπει πάσα δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.