Ανάσταση…

Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,
μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει
κι ανθίζουν μενεξέδες κι ανεμώνες.

Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.

Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,

κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου,
παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου!

Γ. Βερίτης

1 αστεράκι2 αστεράκια3 αστεράκια4 αστεράκια5 αστεράκια (3 ψήφοι, μέσος όρος: 4.67 από 5)
Loading...

2 σχόλια

  1. Andreas

    Επίκαιρο ποίημα, με βαθιά πνευματικά νοήματα. Ευχαριστούμε για την ανάρτηση!

  2. irini plastaria.

    Μιλησε στην ψυχη μας.Καλη ανασταση.

Αφήστε μια απάντηση