Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που μαύροι τη μαράνανε χειμώνες,
μιας άνοιξης αυγή γλυκοχαράζει
κι ανθίζουν μενεξέδες κι ανεμώνες.

Ανάσταση! και μέσα στην καρδιά μου,
που τη σπαράξαν άγρια οι στείροι πόνοι,
ολόδροσο, ουρανόσταλτο βλαστάρι
θεϊκής χαράς αρχίζει να φυτρώνει.

Θεϊκής χαράς! Ω Σταυρωμένη Ελπίδα!
καθώς σε βλέπω αναστημένη πάλι,
αθάνατη, απροσμάχητη, μεγάλη,

κάμε το θαύμα που ποτέ δεν είδα!
ό,τι νεκρό του μυστικού μου κόσμου,
παρακαλώ Σε, ανάστησέ το εντός μου!

Γ. Βερίτης

1 αστεράκι2 αστεράκια3 αστεράκια4 αστεράκια5 αστεράκια (3 ψήφοι, μέσος όρος: 4,67 από 5)
Loading...
Δημοσιεύτηκε: 22 Απριλίου 2016Κατηγορίες: Διάφορες εορτές, Κατηχητικό/ΟμάδαΕτικέτες: 2 Comments

2 Comments

  1. Andreas 22 Απριλίου 2016 at 21:29

    Επίκαιρο ποίημα, με βαθιά πνευματικά νοήματα. Ευχαριστούμε για την ανάρτηση!

  2. irini plastaria. 27 Απριλίου 2016 at 15:29

    Μιλησε στην ψυχη μας.Καλη ανασταση.

Αφήστε ένα σχόλιο