Για την αγάπη

Μερικές φορές φοβούμαστε ν’ ακούσουμε προσεκτικά κάποιο πρόσωπο, διότι το ν’ ακούσεις σημαίνει ν’ ανταποκριθείς κι όχι μόνο για ένα λεπτό, που η καρδιά είναι συγκινημένη, και με μια περαστική σκέψη, αλλά για πάντα. Με τον τρόπο που ο Χριστός ανταποκρίθηκε στην ανθρώπινη θλίψη και τη φρίκη της στέρησης του Θεού κι έγινε για πάντα άνθρωπος.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπά έναν αόρατο Θεό αν πρώτα δεν μάθει ν’ αγαπά το συγκεκριμένο, ζωντανό, πραγματικό πρόσωπο το οποίο έχει απέναντί του. Πριν, λοιπόν, θέσουμε το ερώτημα τού πώς θα φτάσουμε στο Θεό, ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας ποια είναι η στάση μας απέναντι στον πλησίον μας· αν η καρδιά μας είναι κρύα, επιφυλακτική και κλεισμένη, αν μας τρομοκρατεί ακόμη και η ιδέα ότι ο πλησίον μας μπορεί να απαιτήσει την καρδιά και τη ζωή μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να επιζητούμε συνάφεια με το Θεό. Θα πρέπει πρώτα να μάθουμε το πώς ν’ αποκτήσουμε μια καρδιά ζεστή, μια καρδιά ζωντανή, μια καρδιά που ν’ ανταποκρίνεται στον πλησίον μας και η καρδιά εκείνη, τότε, ανοιγμένη, με την καθαρότητά της θα δει το Θεό.

από το βιβλίο “Ημέρα Κυρίου” του μητρ. Αντωνίου του Σουρόζ