Συνεργάτες του Θεού

Δεν θα τολμούσαμε να το σκεφθούμε από μόνοι μας. Διαβεβαιώνει όμως θεόπνευστα γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος: ότι οι άγιοι Απόστολοι και κατ’ επέκτασιν όλοι όσοι εργάζονται στο έργο της Εκκλησίας – άρα και εμείς οι ομαδάρχες – είμαστε συνεργάτες του Θεού! «Θεοῦ ἐσμεν συνεργοί» (Α΄ Κορ. γ΄ 9)!

Συνεργάτες τίνος: του Θεού. Λένε οι άνθρωποι με σεβασμό ή και ζήλεια: «Αυτός είναι σύμβουλος του πρωθυπουργού» ή «τον πήρε στο επιτελείο του, έχει μεγάλη θέση». Στην προκειμένη περίπτωση όμως δεν μας διάλεξε ως συνεργάτες Του άνθρωπος, με εξαιρετική έστω εξουσία, αλλά ο παντοκράτωρ και απειροτέλειος Θεός! Πρώτο λοιπόν δεδομένο που αναδεικνύει την αξία της ιδιότητας «συνεργός Θεού»: το με Ποιον συνεργαζόμαστε.

Δεύτερη αλήθεια που μας αποκαλύπτει το αποστολικό αυτό λόγιο: το ότι συνεργαζόμαστε με Εκείνον. Στην ιεραποστολική διακονία μας δεν εργαζόμαστε μόνοι, με τις δικές μας δυνάμεις. Ο Θεός όχι μόνοκαλεί αλλά και συνοδοιπορεί, ενισχύει, στηρίζει, φωτίζει, παραμερίζει τα εμπόδια, ανοίγει πεδίο δράσεως. Ο Θεός συνεργάζεται με την ελευθερία του ανθρώπου, είναι πολύ δραστικά παρών στη ζωή μας. Στην πραγματικότητα η θεία χάρις ενεργεί δια μέσου ημών. Και στην ιεραποστολή «ὁ Θεός ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ἡμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας» (Φιλιπ. β’ Ι 3). Αυτό ήταν το βαθύτατο φρόνημα των αγίων Αποστόλων. Όταν επέστρεψαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας από την πρώτη αποστολική περιοδεία τους, «ανήγγειλαν» στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ «ὅσα ὁ Θεός ἐποίησε μετ’ αὐτῶν» (Πράξ. ιε’ 4). Και αλλού ο απόστολος των εθνών: Περισσότερο από όλους τους αποστόλους εκοπίασα, «οὐκ ἐγὼ δέ, ἀλλ’ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὺν ἐμοί» (Α΄ Κορ. ιε’ 10). Δεύτερη αλήθεια αυτή, που τονώνει την πίστη και στερεώνει στην ταπείνωση τον ομαδάρχη.

Ακόμη το ότι ο ομαδάρχης συμπράττει με τον Θεό, σημαίνει ότι υπηρετεί το θέλημά Του. Το θέλημα του Θεού είναι πανάγιο και τέλειο, είναι η σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι ως ομαδάρχες θέλουμε να διαθέτουμε τις δυνάμεις μας στο ευγενέστερο έργο, του ευαγγελισμού των ψυχών.

Ακριβώς όμως αυτά τα τρία, το αξίωμα εκείνου με τον Οποίο συνεργαζόμαστε, το ότι υπηρετούμε το θέλημά Του και το ότι Εκείνος έχει την πρωτοβουλία και ενεργεί τα πάντα δι’ ημών, εάν Του πούμε το «ναι», μας υποδεικνύουν και ότι δεν είμαστε συνεργοί ομότιμοι με Αυτόν αλλά υπό τις διαταγές Του και την άμεση εξάρτηση από την καθοδήγησή Του, ως οικονόμοι της χάριτός Του, για τη διαχείριση της οποίας θα δώσουμε κάποτε λόγο. Ως εκ τούτου το λίγο που απομένει στον άνθρωπο να προσφέρει σ’ αυτή τη συνεργασία οφείλει να το προσφέρει όσο πιο επιμελημένα και ολοκληρωμένα και μέσα στα όρια της κατά Χριστόν υπακοής.

Ας χαιρόμαστε λοιπόν όλοι οι ομαδάρχες το μυστήριο της θεανθρώπινης συνέργειας στο οποίο κληθήκαμε κατά το μέγα έλεός Του, ας προσπαθούμε να εμβαθύνουμε στις ποικίλες πτυχές του – εμβάθυνση που θα γίνεται πηγή ενθουσιασμού, ενισχύσεως, εγκάρδιας δοξολογίας – και να το βιώνουμε αγωνιστικά. Η συμμόρφωσή μας στους όρους και τις δεσμεύσεις αυτής της παράδοξης συνέργειας θα πλαταίνει την ελευθερία μας και θα εξαγνίζει την ύπαρξή μας, ενώ θα γίνεται αφορμή η θεία χάρις να χαρίζει ένα καλύτερο αύριο σ’ αυτόν τον κόσμο και την αιώνια μακαριότητα σε πολλές ψυχές.

Περιοδικό «Συναθλούντες», τ. 182, 20 Δεκεμβρίου 2010.