Κύριε, τώρα ποὺ ἔρχεται ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, ἡ σκέψη μου περιστρέφεται σὲ μιὰ σκηνὴ ἀληθινῆς μετανοίας. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ Πάθος σου μιὰ γυναῖκα, ποὺ ἔζησε σὲ πολλὲς ἁμαρτίες κάνει τὸ ἔργο τῶν μυροφόρων. Αὐτὴ, ποὺ βυθίστηκε στὴ λάσπη ξεπερνάει τὶς μυροφόρες. Ζυμώνει τὰ μύρα μὲ τὰ δάκρυα καὶ μὲ τοὺς στεναγμούς της.
Σκύβει, καταφιλεῖ τὰ ἄχραντα πόδια, χύνει τὰ δάκρυα, τὰ σπογγίζει μὲ τὰ μαλλιὰ τοῦ κεφαλιοῦ της. Ἔζησε στὴν ἀσέληνη νύχτα τῆς ἁμαρτίας. Θυμᾶται τὴν πτώση τῆς Εὔας, ζεῖ τὸ φόβο της καὶ …ἱκετεύει. Ἱκετεύει μὲ πόθο : «Ἀμέτρητες οἱ ἁμαρτίες μου, Κύριε, ὅμως ἄβυσσος τὸ ἔλεός σου. Συγχώρεσέ με». Δέξαι καὶ τὴν δικὴ μου μετάνοια, κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, Κύριε, καὶ σῶσε με.
ΑΜΗΝ.
(Καμία βαθμολόγηση προς το παρόν.)
Loading...