Ξημέρωσαν Χριστούγεννα. Οἱ ἐκκλησιὲς σημαίνουν,
κουνιοῦνται τὰ καμπαναριὰ καὶ οἱ φωνές, ποὺ βγαίνουν
ἀπ’ τὸ βαθύ, τὸ διάπλατο κάθε καμπάνας στόμα,
μοιάζουν χειρουβικοὺς ψαλμούς, σὰν ἀπ’ οὐράνιο δῶμα.
Χιλιάδες τὰ Χριστούγεννα τὰ τραγουδοῦν ᾽Αγγέλοι
καὶ κάθε ἀχτῖδα ἀπὸ ψηλά, ποὺ κάθε ἀστέρι στέλλει,
μοιάζει ἀγγελικὴ ματιά. Θρησκεία! Γλυκειὰ μάννα!
Τί ὄμορφη δίνεις ἐσὺ λαλιὰ καί στὴν καμπάνα
καὶ πόσο ἐκείνη ἡ λαλιὰ σαλεύει στὴν καρδιά μας!
Πόσες ἐκεῖνος ὁ Σταυρὸς ἀπ῾ τὰ καμπαναριά μας,
στὴν ἀντηλιάδα χύνοντας τόσες χρυσὲς ἀχτῖδες,
χύνει βαθιά μας στὴν ψυχὴ γλυκὲς χρυσὲς ἐλπίδες!
«Ὁ Καλόγερος τῆς Κλεισούρας » Κώστας Κρυστάλλης
(7 ψήφοι, μέσος όρος: 4.86 από 5)
Loading...