Δύσκολη η αποστολή του ομαδάρχη, αλλά και ωραία!

Στην αρχή του νέου εκπαιδευτικού έτους που βρισκόμαστε και έτσι που αντικρίζουμε ως ομαδάρχες το έργο των ομάδων, είναι επίκαιρο να θυμηθούμε κάτι από μια συζήτηση που έκαναν προ ετών ένας νέος και ένας παλαιότερος ομαδάρχης. Ο νέος φοβισμένος από το έργο που του ανατέθηκε και όπως αυτό του παρουσιάστηκε, διατύπωσε τη σκέψη: Είναι ωραία η αποστολή του ομαδάρχη αλλά και δύσκολη. Και ο έμπειρος ομαδάρχης διόρθωσε: Είναι δύσκολη η αποστολή του ομαδάρχη αλλά και ωραία.

Πράγματι η αποστολή του ομαδάρχη είναι δύσκολη. Έχεις να κάνεις με παιδιά και εφήβους. Ηλικία κατ’ εξοχή λεπτή και κρίσιμη. Σε εποχή μάλιστα και κοινωνία δύσκολη, που δεσπόζει και κηρύσσεται ο υλισμός και η διαφθορά. Και αυτά τα παιδιά, αυτή την εποχή, μέσα σε αυτή την κοινωνία και με αυτές τις συνθήκες, πρέπει να τα διαπαιδαγωγήσεις ἐν Χριστῷ. Να τα βοηθήσεις να κατανοήσουν, να αισθανθούν και να χαρούν την ιδιότητά τους ως Ελλήνων, Χριστιανών, Ορθοδόξων.

Και για να γίνει η διαπαιδαγώγηση αυτή, την εποχή αυτή, σε αυτά τα παιδιά, πρέπει να ξέρεις πολλά. Γύρω από θέματα ψυχολογικά (παιδιών και εφήβων), γύρω από την αγωγή και μάλιστα την χριστιανική. Πρέπει ακόμη να είσαι εκλεκτός στην ψυχή, γεμάτος από αρετή και μάλιστα πίστη, αγάπη, ταπείνωση, αγνότητα, που αντικατοπτρίζεται στο πρόσωπό σου. Να είσαι κάτοχος καλός της χριστιανικής αλήθειας και άλλων ποικίλων σύγχρονων γνώσεων. Πρέπει να ξέρεις, ότι μαζί με τις άλλες σου απασχολήσεις (σπουδών, επαγγέλματος, οικογενείας) θα έχεις και αυτή της ομάδος, για την οποία θα πρέπει να διαθέτεις και χρόνο και δυνάμεις και… καρδιά.

Θα δεχθείς από τα παιδιά ίσως και ταπεινώσεις, κάποτε και απογοητεύσεις, άλλοτε από παιδιά που δεν θα ανταποκρίνονται στους πόθους και κόπους σου και άλλοτε από ανθρώπους που θα περίμενες να έχεις συμπαράσταση και βοήθεια. Σε αυτά πρόσθεσε και τα λάθη, που παρά την καλή σου διάθεση, ως άνθρωπος είναι δυνατόν να κάνεις, για να φανεί ότι πράγματι η αποστολή του ομαδάρχη είναι υπεύθυνη.

Είναι αποστολή δύσκολη, αλλά και ωραία. Αποστολή η οποία έχει σκοπό να οδηγεί ψυχές και μάλιστα παιδιών και εφήβων στον Χριστό και την Εκκλησία Του, που είναι η πηγή της πραγματικής επιτυχίας, ευτυχίας και σωτηρίας ατόμων και λαών. Να συνδέσει τα ορθόδοξα ελληνόπουλα με ό,τι ωραίο και υψηλό και άγιο, την πίστη, την αγνότητα, τη δημιουργικότητα. Να κάνει τους νέους, χαρούμενους αγωνιστές, ομολογητές, ιεραποστόλους, φωτεινές και αναγεννημένες προσωπικότητες, όπως γνωρίζει να κάνει ο Χριστός – ο νόμος και η Χάρη Του – τους ανθρώπους, με ακτινοβολία στο περιβάλλον τους, όπως έχει να μας παρουσιάσει τέτοιους νέους – αγόρια και κορίτσια – η ιστορία της πατρίδας μας, ήρωες και αγίους. Έτσι ο ομαδάρχης γίνεται «συνεργός Θεοῦ» (Α΄ Κορ. γ΄ 9) Χάριτος Θεού, έργου αγίου. Βλέπεις τα παιδιά να προχωρούν, παρά τα εμπόδια, παρά τις σειρήνες και να ανεβαίνουν. Ή όταν τα βλέπεις να δυσκολεύονται, δίπλα τους παραστέκεσαι και τα βοηθάς να προχωρήσουν. Ετοιμάζονται για μια ζωή κοινωνικής προσφοράς με πνεύμα Χριστού.

Ναι, η αποστολή αυτή η ωραία του ομαδάρχη σε αναγκάζει, σε φιλοτιμεί να προσπαθείς κι εσύ να γίνεσαι αντάξιος. Άγιος, θερμός κι όχι μέτριος και χλιαρός. Να προπορεύεσαι και όχι να χωλαίνεις. «Τύπος» των παιδιών. Έτσι, η ζωή σου γίνεται γόνιμη, δημιουργική. Γίνεσαι κι εσύ συνεχιστής έργου που εργάστηκαν και άλλοι παλαιότεροι μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας μας. Θα συνεργαστείς, θα συμπνευματιστείς και με άλλους ομόψυχους αδελφούς, οι οποίοι θα σε βοηθήσουν και θα τους βοηθήσεις. Τιμή σου μεγάλη να έχεις αυτή την ωραία αποστολή του ομαδάρχη.

Δύσκολη η αποστολή του ομαδάρχη, αλλά και ωραία. Και το ένα σωστό και το άλλο αληθινό. Θα πρυτανεύει το ωραίο και με το ωραίο αυτό θα υπερνικούμε με τη χάρη του Θεού το δύσκολο. Σε αυτή τη δύσκολη, αλλά και ωραία αποστολή ας προχωρήσουμε και φέτος οι ομαδάρχες με πίστη, με αγάπη, με προσευχή.

«Μιᾷ ψυχῇ Συναθλοῦντες», αριθμός τεύχους 136, σελίδα 1, Αθήνα, 1985.