Το μυστικό

Οι γονείς μου δέχτηκαν με χαρά. Φιλική τους η οικογένεια του Πέτρου, δεν είχαν κανένα λόγο να αρνηθούν να κάνω μαζί τους διακοπές στο Αιγαιοπελαγίτικο νησί τους.

Η πρόσκληση του Πέτρου ήταν για μένα αληθινή πρόκληση. Οι λέξεις ψάρεμα, βαρκάδα, πυροφάνι και χταπόδια, κολύμπι και πόλο ασκούσαν στην ψυχή μου αληθινή γοητεία κι αιχμαλώτιζαν τη σκέψη μου πολλές ώρες την ημέρα. Ακόμα και τις νύχτες.

Οι προσδοκίες μου αλήθεψαν. Μάλλον η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία. Έζησα εκεί ώρες αλησμόνητες. Χάρηκα ομορφιές μοναδικές. Δε θα τις περιγράψω. Όμως μου είναι αδύνατο να μη μιλήσω για κείνο που κυριολεκτικά μ’ ενθουσίασε, όσο και με συγκίνησε. Για κάποιο…. “μυστικό”, που έζησα από κοντά, που σημάδεψε τις φετεινές μου διακοπές και που για χρόνια πολλά θα είναι καθοριστικό στη σκέψη μου.

Η παρέα του Πέτρου, 7 παιδιά του Γυμνασίου και 3 του Λυκείου, είχαν κάνει μια ομάδα πόλο. Προπονητής τους ένας φοιτητής, τους ασκούσε κάθε μεσημέρι. Έτσι, πέρα από την ευχαρίστηση στη δροσιά της θάλασσας, είχαν κάνει μια αξιόλογη ομάδα, που την είχαν ανεβάσει στο ύψος της… “εθνικής” του νησιού τους. Η κοινή άσκηση και η χαρά από τις νίκες τους τούς είχαν ενώσει σε μια όμορφη χαριτωμένη συντροφιά.

Με δέχτηκαν καλόκαρδα ανάμεσά τους. Έπαιξα μαζί τους, συγχώρεσαν τα λάθη μου, ενίσχυσαν με ενθουσιώδεις ζητωκραυγές τις πρώτες μου επιτυχίες.
– Τον Μιχάλη, παιδιά, είπε ο Πέτρος, όχι μόνο γιατί είναι φίλος, αλά επειδή αναδείχτηκε άξιος, προτείνω να τον ανακηρύξουμε επίσημα αναπληρωματικό μέλος της ομάδας. Να αναπληρώνει της απουσίες ένεκα…. “μυστικού”!
– Άξιος! φώναξε μ’ όλη του τη δύναμη ο Αναστάσης της Β’ Λυκείου. Και για να μου κάνει το… “βάπτισμα” του μέλους, μού ‘δωσε μια ξαφνική πατητή. Κι αντήχησε τ΄ακρογιάλι από γέλια κι “Άξιος! άξιος!”.

Δεν είχα ως τότε πολυπροσέξει ότι κάθε μεσημέρι έλειπε ένα παιδί από την προπόνηση. Κι όταν το είδα, το θεώρησα συμπτωματικό. Τώρα όμως συνειδητοποιούσα πως η απουσία είχε κάποια σχέση με το… “μυστικό”!

– Πώς θα τον κάνουμε μέλος; ρώτησε ο Βασίλης. Ασπάζεται το μυστικό της ομάδας;- Γι’ αυτό είπαμε αναπληρωματικό, είπε ο Πέτρος. Θα “δοκιμαστεί”. Κι αν θέλει….
– Κι αν μας κάνει, πρόσθεσε γελώντας ο Λευτέρης.
Νομίζω πως θα δικαιολογήσετε την περιέργειά μου.

Η σκέψη μου δεν ησύχαζε ούτε την ώρα του ύπνου. Άρχισε  να μου γίνεται βασανάκι. Ποιο ήταν, επιτέλους, αυτό το μυστικό τους; Κι άξιζε τον κόπο να δίνω καθημερινά εξετάσεις, για να αποδείξω ότι τους κάνω; Πειράγματα, μισόλογα, υπονοούμενα, σ’ άφηναν να καταλάβεις πως πίσω από τη λέξη “μυστικό” κρυβόταν κάτι άσχετο από τα μυστικά και τους κανονισμούς του πόλο.

– Άκουσε, Μιχάλη, μού ‘πε μια μέρα ο Πέτρος. Η ομάδα μας αποτελεί μια υπόθεση θάλασσας, αλλά και μια επιχείρηση στεριάς. Μια επιχείρηση Αγάπης. Κανείς δεν μπορεί να είναι παίχτης στην πρώτη, αν δεν είναι μέλος στη δεύτερη. Κατάλαβες;
– Δεν καταλαβαίνω τίποτα, Πέτρο.
– Εξηγούμαι! Ή μάλλον, τί τα θέλουμε τα λόγια; Στις 12 νά ‘σαι έτοιμος. Θα ξεκινήσουμε από το σπίτι για… ανίχνευση και αποκάλυψη του… “μυστικού”!

Η δεκάλεπτη μεσημεριανή πορεία μας ήταν απόλυτα σιωπηλή. Ούτε ο Πέτρος είπε τίποτα ούτε κι εγώ πρόσπεσα σε ερωτήσεις κι ας με έτρωγε κυριολεκτικά η περιέργεια.

Ήταν ένα παλιό, μικρό, συνηθισμένο σπίτι, που έκρυβε το “μυστικό”. Δεν ήταν όμως ούτε μικρό ούτε συνηθισμένο ό,τι γινόταν μέσα σ’ αυτό. Εκεί, στην ξύλινη εξωτερική σκαλίτσα του, μου τά ‘πε όλα ο Πέτρος. Συγκινήθηκα, χάρηκα, ζήλεψα, ντράπηκα, απόρησα, θαύμασα. Μπορείτε να τα βάλετε σε σειρά όλα τούτα τα συναισθήματα; Εγώ αδυνατώ. Νιώθω μπλοκαρισμένος. Εκεί, στη γωνιά του δωματίου είδα κατάκοιτο τον λυρ-Παναγιώτη, παλιό δάσκαλο των γονιών και των γονιών των γονιών τους. Ανήμπορος 10 χρόνια τώρα, σηκώνει το σταυρό του με Κυρηναίους τα καλά τούτα παιδιά, τους παίχτες “Εθνικής”. Δεν έχει κανένα δικό του. Μα τι περισσότερο θα του προσέφεραν εκείνοι; Η έμπνευση, αλλά και η πρακτική εκτέλεση ως τις λεπτομέρεις της ήταν των παιδιών, εδώ και δύο χρόνια τώρα! Οι μητέρες θα φροντίζουν την καθαριότητα και το φαγητό και εκείνοι θα το πηγαίνουν κάθε μεσημέρι με τη σειρά και θα τον ταΐζουν, Κι όλα με τάξη, με αγάπη απλή, με καλοσύνη.

– Και ποιο είναι το μυστικό σας, Πέτρο, αφού όλοι το ξέρετε κι όλοι παίρνετε μέρος;
– Ως εδώ είναι το μισό. Τ’ άλλο μισό, που δεν το ξέρουν ούτε οι γονείς μας, είναι ότι 2 χρόνια τώρα μαζεύουμε τις οικονομίες μας. Είναι πολύ παλιό τούτο το σπιτάκι· θέλει γερή επισκευή. Θ’ αγοράσουμε τα υλικά και θα προσφέρουμε και προσωπική εργασία. Αν κάτι περισσέψει, λέμε να το δώσουμε για καλύτερη θέρμαση. Είμαστε σχεδόν έτοιμοι. Ίσως αρχίσουμε σε λίγες μέρες. Πρέπει να προλάβουμε πριν ανοίξουν τα σχολεία…. Αυτό είναι το… “μυστικό” μας! Και, βέβαια, πριν…. “υπογράψουμε” το προφορικό συμφωνητικό μας, χρειάστηκε να συμφωνήσουμε πως στην ολόκαρδη προσφορά βρίσκεται η χαρά και η εσωτερική ικανοποίηση….

– Καλημέρα, κυρ-Παναγιώτη!
– Καλώς τον Πέτρο μου!
– Δεν είμαι μόνος μου σήμερα, παππού. Έχω και το Μιχάλη, από την Αθήνα. Φίλος καλός, κάνει μαζί μας διακοπές.

Γύρισε, με κοίταξε ο γέροντας. Δε μίλησε. Δε μίλησα κι εγώ. Κοίταξα επίμονα τα δυο γέρικα βουλιαγμένα μάτια του, που έμεναν ακίνητα, βυθισμένα -ίσως- στο παρελθόν. Γυάλισαν. Έγιναν καθρέφτης, που μέσα τους είδα έναν κόσμο ολάκερο: Σχολεία, παιδιά, γράμματα, πολέμους, αγωνίες, προσφορά. Και τούτον ανήμπορο, τον χτυπημένο από τον κεραυνό του χρόνου γέροντα, τον είδα δάσκαλο νεό, ορθό, γεμάτο ενθουσιασμό κα δύναμη, να πασχίζει να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα της πίστης, της γνώσης, των ιδανικών… Προσπάθησε να κάνει το σημείο του σταυρού, μα δεν τα κατάφερε.

– Δόξα σοι ο Θεός, πρόφεραν τα χείλη. Νά ‘σαστε καλά, παιδιά μου. Μου κάνετε λιγότερο βαρύ το βάρος των γηρατειών μου.
– Είσ’ εσύ καλός, κυρ-δάσκαλε, γι’ αυτό τα βλέπεις όλα καλά, είπε ο Πέτρος Οι γονείς μας λένε ότι χρωστάνε σε σένα πολλά. Άλλαξες το νησί. Τη ζωή τους.
– Ο Χριστός, παιδί μου, όχι εγώ ο ανάξιος. Ο Χριστός, που είναι το παν. Και χαίρω που τό ‘χεις καταλάβει κι εσύ. Χαίρω που τ’ ακούει κι ο φίλος σου αυτό.
– Και το πιστεύει, κυρ-Παναγιώτη. Αλλιώς, πώς θά ‘ταν μέλος της ομάδας;…. Όμως…καιρός για φαγητό τώρα. Όπως πάμε, με την κουβέντα, θα σ’ αφήσουμε νηστικό. Σήμερα θα σε βοηθήσει να φας ο Μιχάλης. Τα συμφωνήσαμε πριν μπούμε μέσα.
– Την ευχή μου νά ‘χει κι ο Μιχάλης. Την ευχή μου όλοι σας, παιδιά μου…

Προς τη Νίκη