Με προσευχή, χαρά και αγάπη

Προτοῦ μπεῖτε στήν τάξη, καί εἰδικά σέ δύσκολα τμήματα, νά λέτε τήν εὐχή. ‘‘Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ…’’. Μπαίνοντας ν’ ἀγκαλιάζετε μέ τό βλέμμα σας ὅλα τά παιδιά, νά προσεύχεσθε καί μετά νά μιλᾶτε προσφέροντας ὅλο σας τόν ἑαυτό. Κάνοντας αὐτή τήν προσφορά ἐν Χριστῷ, θά χαίρεσθε. Ἔτσι θ’ ἁγιάζεσθε κι ἐσεῖς καί τά παιδιά. Θά ζεῖτε μέσα στήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί στήν Ἐκκλησία, διότι θά γίνεσθε καλοί μέσα στήν ἐργασία.

Ἄν κάποιος μαθητής δημιουργήσει πρόβλημα, κάνετε πρῶτα μιά γενική παρατήρηση λέγοντας:

–Παιδιά, ἐδῶ ἤλθαμε γιά μάθημα, γιά σοβαρή δουλειά. Βρίσκομαι κοντά σας, γιά νά σᾶς βοηθήσω. Κι ἐσεῖς κουράζεσθε, γιά νά πετύχετε στή ζωή. Κι ἐγώ, πού σᾶς ἀγαπάω πάρα πολύ, κοπιάζω. Γι’ αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, νά κάνετε ἡσυχία, γιά νά πετύχομε τό σκοπό μας.

Δέν θά κοιτάζετε αὐτόν πού παραφέρθηκε. Ἄν συνεχίσει, ἀπευθύνεσθε στόν ἴδιο ὄχι μέ θυμό ἀλλά σοβαρά καί σταθερά. Θά προσέχετε νά ἐπιβάλλεσθε στήν τάξη, γιά νά μπορεῖτε νά ἐπιδράσετε καί στίς ψυχές τους. Δέν φταῖνε τά παιδιά πού εἶναι δύσκολα. Αὐτό ὀφείλεται στούς μεγάλους…

Ὅλα, ὅμως, αὐτά θέλουν προετοιμασία. Ἡ ἀγάπη ἀπαιτεῖ θυσίες καί πολύ συχνά καί θυσία χρόνου. Νά δίδετε τήν πρώτη θέση στήν κατάρτιση, γιά νά εἶστε ἕτοιμοι νά προσφέρετε στά παιδιά. Νά εἶστε ἕτοιμοι κι ὅλα νά τά λέτε μέ ἀγάπη καί προπάντων μέ χαρά. Νά τούς δείχνετε ὅλη σας τήν ἀγάπη καί νά ξέρετε τί θέλετε καί τί λέτε. Ἀλλά θέλει καί τέχνη πῶς θά φερθεῖτε στά παιδιά. Πάνω σ’ αὐτό εἶχα ἀκούσει κάτι χαριτωμένο. Προσέξτε το.

Κάποιος δάσκαλος, εὐχαριστημένος ἀπ’ ὅλα τά παιδιά, ὑπέφερε ἀπ’ τίς ἀταξίες κάποιου μαθητῆ κι ἤθελε νά τόν ἀποβάλει ἀπ’ τό σχολεῖο. Ἐν τῷ μεταξύ ἦλθε νέος δάσκαλος κι ἀνέλαβε τήν τάξη. Γιά τόν συγκεκριμένο μαθητή πῆρε τίς σχετικές πληροφορίες. Ὁ καινούργιος, μαθαίνοντας γιά τόν μαθητή ὅτι εἶχε πάθος γιά τό ποδήλατο, τή δεύτερη ἡμέρα, ὅταν μπῆκε στήν τάξη, εἶπε:

–Παιδιά, ἔχω μιά στενοχώρια. Κάθομαι μακριά καί τά πόδια μου μέ πονοῦν νά περπατῶ καί θέλω νά χρησιμοποιήσω ποδήλατο, ἀλλά δέν ξέρω νά τό κινῶ. Ξέρει κανείς νά μέ μάθει;

Πετάγεται, λοιπόν, ὁ ἄτακτος.

–Ἐγώ, λέει, θά σέ μάθω!

–Ξέρεις;

–Ναί, ξέρω.

Κι ἀπό τότε ἐγίνανε πολύ καλοί φίλοι, μέχρι πού στενοχωρέθηκε ὁ παλιός δάσκαλος, πού τό ἔβλεπε. Ἔνιωσε ὅτι δέν ἦταν ἄξιος ὁ ἴδιος νά ἐπιβληθεῖ στόν μαθητή.

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περί τῆς ἀγωγῆς τῶν παιδιῶν, εκδόσεις Ἱεράς Μονής Χρυσοπηγῆς, Χανιά 2006, σελ. 39-40, 41-42.