Ο άγιος Νεκτάριος πρότυπο στη διακονία μας

Εἴμαστε κατηχητές. Ἐργαζόμαστε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου. Ἡ ἐργασία μας ὅμως αὐτή – πείρα ὅλων μας – ἔχει κόπους καί δυσκολίες. Κάποτε ἀποθαρρυνόμαστε καί ὁ ζῆλος μας ψυχραίνεται. Ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό πρότυπα πού θά μᾶς ἐμπνεύσουν καί θά πτερώσουν τή διακονία μας, εἴτε τόν χειμώνα στα κατηχητικά καί στίς ὁμάδες εἴτε τό καλοκαίρι στήν κατασκήνωση.

Ἡ παρακάτω ἐπιστολή, πού δημοσιεύεται ἀποσπασματικά, ζωντανεύει μπροστά μας τή γλυκιά μορφή τοῦ ἁγίου Νεκταρίου, ὁ ὁποῖος ἐργάσθηκε τόσο καρποφόρα στή νεότητα τῆς ἐποχῆς του.

Ὁ Ριζαρείτης Κωνσταντῖνος Σακκόπουλος, ὁ μικρός φίλος καί προστατευόμενος τοῦ γενικοῦ διευθυντῆ, ἔγραψε τό ἀκόλουθο γράμμα σέ κάποιον παλιό συμμαθητή του καί λίγο μακρυνό του συγγενῆ, στή Λαμία:

“…Εἷς σώφρων κληρικός δύναται νά συγκρατήσῃ ἀπό τό χάος, νά ὁδηγήσῃ πρός τήν ἀρετήν καί νά περισώσῃ ἑκατοντάδας ψυχῶν. Δύναται νά ἐπιφέρῃ καί νά καλλιεργήσῃ εἰς τάς ταλαιπωρημένας καρδίας τό σπανίζον ἄνθος τῆς ἀγάπης, διά τό ὁποῖον ὁ Χριστός ἐσταυρώθη. Εὐτυχῶς εἰς τάς ἡμέρας μας ὑπάρχει αὐτή ἡ πανωραία ψυχή τοῦ σεβασμιωτάτου μας Διευθυντοῦ, ἡ ὁποία νυχθημερόν μάχεται καί μοχθεῖ διά νά στελεχώσῃ τήν Ἐκκλησίαν μέ ἄξια τῆς μεγάλης ἀποστολῆς των στελέχη.

Ἐδῶ εἰς τήν πρωτεύουσαν, τό κλεινόν  Ἄστυ, ἀκούγονται καί ἄλλοι τινές μαχητικοί ζηλωταί… Ὅμως ὁ ἰδικός μας ὁμοιάζει μέ τήν ἀθόρυβον ποτιστικήν βροχήν, τήν ἀναμενομένην μέ λαχτάραν καί ἀγαλλίασιν, ἡ ὁποία ἀναζωογονεῖ, γονιμοποιεῖ, μεταβάλλει τήν διψῶσαν καί ξηράν γῆν εἰς φιλόστοργον μητέρα.

Ὅσα νά σέ γράψω δι’ αὐτήν τήν σεμνήν μορφήν, κινδυνεύω νά παραλείψω πλῆθος μυστικῶν χαρισμάτων της. Ἐμέ τό πρόσωπόν του μέ ἑλκύει ὡς ὁ μαγνήτης. Ἀδύνατον πλέον νά τόν ἀποχωρισθῶ. Τό αὐτό ὁμολογοῦν πολυάριθμοι συμμαθηταί μου. Τί τό ἰδιάζον, τί τό ἀκτινοβολοῦν ἄραγε κρύβει εἰς τήν ἁπλῆν καί πλήρη ταπεινώσεως ἐμφάνισίν του; Τόν βλέπεις νά ζῇ ἐντός τοῦ κόσμου, νά ὑπάρχῃ, νά συνδιαλέγεται μέ τόν κόσμον καί ὅμως αἰσθάνεσαι ὅτι δέν εἶναι ἄνθρωπος τοῦ κόσμου, ὅτι δέν ἔχει οὐδεμίαν ἐπαφήν καί σχέσιν μέ τάς ἐπιδιώξεις, τάς προσδοκίας καί τά ὄνειρα τῶν συνήθων ἀτόμων ἅτινα μᾶς περιβάλλουν. Προσεύχεται ἄνευ ὑπερβολῆς νυχθημερόν, προσεύχεται ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου σωτηρίας καί ὀνειροπολεῖ μετά δέους τήν ἀνέσπερον βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Καί γνωρίζει ὅσον οὐδείς τάς μυστικάς αὐτῆς διόδους. Διότι, ἀνεξίκακος ὤν, ἀγαπᾷ τούς πάντας καί ἀφοπλίζει τούς πονηρούς μέ τό ἀθῶον βλέμμα, ὡς τό νήπιον ἐκεῖνο τοῦ μύθου, τό ὁποῖον ἀφώπλισεν τήν ἀγριότητα τῆς ἀγέλης τῶν λύκων μέ τό ἄδολον παιδικόν βλέμμα. Συναναστρέφεται μέ ποικίλα πρόσωπα τά ὁποῖα γαληνεύει καί κατευθύνει πρός τόν ἐνανθρωπήσαντα Σωτῆρα μέ πρωτοφανῆ εὐγένειαν καί πραότητα. Τό παράδειγμα οὐδέποτε ἐκπίπτει, οὐδέποτε ἀστοχεῖ. Εἶναι ἄνθρωπος, ἀλλά διαβιοῖ ἀγγελικῶς. Ὅσα νά σέ γράψω δι’ αὐτήν τήν μορφήν, κινδυνεύω νά παραλείψω πλῆθος μυστικῶν χαρισμάτων της. Γύρωθέν μου διαβιοῦν καί ὑπάρχουν ἑκατόν περίπου νέοι μέ διαφορετικούς χαρακτῆρας, μέ φυσιολογικάς τάσεις πρός τό κοσμικόν φρόνημα, πρός τό ἀνεύθυνον τῶν πράξεών των, οἱ ὁποῖοι εἰς ἑκάστην ἀταξίαν συσπειροῦνται καί τρέμουν ὄχι μή ἐξοργίσουν τόν ἅγιον Διευθυντήν   – τοῦτο ἄλλωστε δέν θά τούς ἔκαμνεν ἐντύπωσιν – ἀλλά μή τόν λυπήσουν διά τά παραπτώματά των, μή τόν ἀναγκάσουν καί δακρύσῃ, μή τόν φέρουν εἰς τόν βαθμόν νά αὐτοτιμωρηθῇ καί στερηθῇ καί αὐτοῦ τοῦ ἀναγκαίου ἄρτου”.

Πηγή: Σώτου Χονδρόπουλου, Ὁ ἅγιος τοῦ αἰῶνα μας (Ὁ ὅσιος Νεκτάριος Κεφαλᾶς), Ἀφηγηματική Βιογραφία, ἔκδ. ἱ. κοιν. μ. Ἁγ. Τριάδος Αἰγίνης, σελ. 128-130.