του μητροπολίτη Μεσογαίας & Λαυρεωτικής κ. Νικολάου
Τι ωραία γιορτή το Πάσχα! Συνδυάζει τόσο αρμονικά την αλήθεια με την ομορφιά, την ουσία με την αισθητική (…)
Έχει τέσσερα επίπεδα η γιορτή αυτή, που το καθένα έχει την αξία του. Το πρώτο επίπεδο είναι το κοινωνικό Πάσχα. Είναι το όμορφο ελληνικό Πάσχα, το οικογενειακό, που περνούμε οι οικογένειες συγκεντρωμένες –ψήνουμε τα αρνιά μας, τσουγκρίζουμε τα αυγά, τρώμε τα τσουρέκια, πανηγυρίζουμε, τραγουδάμε και χορεύουμε. Γεμίζει η ζωή μας με ανταλλαγή ευχών, βλέπουμε πρόσωπα οικογενειακά, πρόσωπα δικά μας, από τα οποία ήμασταν για κάποιο χρονικό διάστημα χωρισμένοι. (…) Αυτό είναι πράγματι πολύ όμορφο, αλλά μπορεί να μην παραπέμπει ευθέως στην Ανάσταση του Χριστού. Μπορεί και να την κρύβει!
Στο επόμενο επίπεδο βρίσκεται το θρησκευτικό Πάσχα. Είναι αυτό που ζούμε στις εκκλησίες, όπου ψάλλουμε αυτά τα ατέλειωτα «Χριστός Ανέστη», κυκλοφορούμε με τις λαμπάδες, χτυπούμε χαρμόσυνα τις καμπάνες, πετούμε τις δάφνες, τηρούμε το όμορφο, μοναδικό, εκκλησιαστικό τυπικό και θυμόμαστε το γεγονός της Αναστάσεως. Παρακολουθήσαμε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα με τα βιβλιαράκια μας, προσκυνήσαμε και ακολουθήσαμε τον Επιτάφιο, ψάλαμε τα εγκώμια. (…) Καταλαβαίνουμε όμως όλοι ότι, ενώ είναι σπουδαίο, δεν είναι αρκετό… (…), αισθανόμαστε βαθιά μέσα μας πως το Πάσχα είναι κάτι ακόμη παραπάνω.
Καθώς λοιπόν προχωρούμε σε ένα τρίτο επίπεδο, συναντούμε το Πάσχα της πίστεως και του Ευαγγελίου, της εκκλησιαστικής διδασκαλίας και του θεολογικού λόγου. Είναι το Πάσχα που ξεπηδά μέσα από το πλούσιο περιεχόμενο της μοναδικής εκκλησιαστικής υμνογραφίας των ημερών. Είναι το Πάσχα για το οποίο μας ομιλεί ο φωτισμένος νους των θεολόγων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Είναι το Πάσχα που εκφράζει τη βαθύτερη ίσως εμπειρία του καθενός μας στην πνευματική του ζωή. Είναι το Πάσχα που αποτελεί την αποκάλυψη του Θεού μέσα μας. (…)
Υπάρχει όμως, αγαπητοί μου αδελφοί, και ένα ακόμη ανώτερο Πάσχα, στο οποίο οδηγούμαστε από το Πάσχα της πίστεως· και αυτό είναι το μυστικό Πάσχα, το αιώνιο Πάσχα, το Πάσχα της χάριτος. Αυτό το Πάσχα που δεν είναι το πέρασμα του Θεού από αυτή τη ζωή στην όντως ζωή αλλά απόδειξη του ότι ο Θεός είναι η αυτοζωή, η ίδια η ζωή, και στο οποίο μετέχουμε «εκτυπώτερον», όταν εμείς σφραγίζουμε τα μάτια μας σε αυτόν τον κόσμο και περνούμε στη βασιλεία Του. Φεύγουμε από εδώ και μεταβαίνουμε στην αιωνιότητα. Είναι το πέρασμα από την αγάπη του εαυτού μας στον πόθο του Θεού, από την ανάγκη της βιολογικής ζωής στην ελευθερία της αιωνιότητος, από την απόλαυση της φθοράς και του κτιστού χρόνου στην ανάπαυση της θεϊκής χάριτος και στη λειτουργία του αιωνίου χρόνου. Αυτό το Πάσχα ποτέ δεν θα το περιγράψει ανθρώπινη γλώσσα ούτε θεολογικός νους. Είναι πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση. Το ζούμε μόνο ως υποψία· το αντιλαμβανόμεθα, αλλά δεν το κατανοούμε· το πλησιάζουμε με την πίστη, αλλά δεν το ερμηνεύουμε. Και ενώ όλα τα άλλα που αναφέραμε υπάρχουν για να τα ζούμε, αυτό το Πάσχα είναι το Πάσχα για το οποίο ζούμε.
Χριστός Ανέστη!
(Καμία βαθμολόγηση προς το παρόν.)
Loading...