Χτυπημένα, ματόβρεχτα
στο βουνό στο λαγκάδι
των γιγάντων τα σώματα
ξαπλωμένα θωρώ
καθώς πέφτει αχνοφώτιστο
τ᾿ απαλότατο βράδυ.
Και ψηλά στ᾿ αγγελόχτιστα
γαλανά αιθεροπλάτια
των γιγάντων τα πνεύματα
στήνουν τώρα χορό.
Κι ήταν ύμνος στ’ αμάραντο
μεγαλείο σου ώ Χώρα
πού ‘χεις δώσει του πνεύματος
τ᾿ ανεκτίμητα δώρα
στους λαούς που τους πότισες
με σοφίας κρασί.
Γ. Βερίτης