«Ἦν χείρ Κυρίου μετ’ αὐτῶν»

^[1]Εἶ­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή ἡ προ­θυ­μί­α μέ τήν ὁ­ποί­α ἀν­τα­πο­κρί­θη­καν στό πρῶ­το χρι­στι­α­νι­κό κή­ρυγ­μα οἱ ἑλ­λη­νι­στές Ἀντιοχεῖς. “Πο­λύς ἀ­ριθ­μός πι­στεύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πί τόν Κύ­ριον” ση­μει­ώ­νει ὁ ἱ­ε­ρός συγ­γρα­φεύς (Πράξ. ἴ­α­’­21).

Δέν ἦ­ταν Ἀ­πό­στο­λοι οἱ “εὐ­αγ­γε­λι­ζό­με­νοι τόν Κύ­ριον Ἰ­η­σοῦ”· Ἁ­πλοί χρι­στια­νοί ἦ­ταν, χω­ρίς ἴ­σως ἐ­ξαι­ρε­τι­κά ἀν­θρω­πί­νως χα­ρί­σμα­τα· Καί “εὐ­ηγ­γε­λί­σαν­το» ἀ­σφα­λῶς μέσα σέ ἀν­τι­ξοότητες καί ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, πολ­λοί τῶν ὁ­ποί­ων ἀν­τι­με­τώ­πι­σαν τή νέ­α θρη­σκεί­α μέ ἀμ­φι­βο­λί­α καί δυ­σπι­στί­α. Καί ὅ­μως οἱ ἄν­δρες αὐ­τοί εἶ­χαν τό με­γά­λο προ­νό­μιο ὅ­τι «ἦν χείρ Κυ­ρί­ου με­τ’ αὐ­τῶν». Ἡ δύ­να­μη καί ἡ χά­ρη τοῦ Κυ­ρί­ου ἦ­ταν μα­ζί τους. Καί ἐ­πει­δή “ἦν χείρ Κυ­ρί­ου με­τ’ αὐ­τῶν” ἔ­φε­ραν τό θαυ­μα­στό ἀ­πο­τέ­λε­σμα: «πο­λύς ἀ­ριθ­μός πι­στεύ­σας ἐ­πέ­στρε­ψεν ἐ­πί τόν Κύ­ριον».

Δέν εἶ­ναι αὐτό κά­τι τό θαυ­μα­στό; Καί δέν πρέ­πει αὐ­τό νά ἑλ­κύ­σει καί τή δι­κή μας προ­σο­χή; Δι­ό­τι καί μεῖς, μέ ἀ­νά­λο­γο τρό­πο, «εὐ­αγ­γε­λι­σμό» κά­νου­με στίς νε­α­νι­κές ψυ­χές. Τόν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ ὡς Σω­τῆ­ρα κη­ρύτ­του­με, καί πρός αὐ­τόν τούς νέ­ους ἐ­πι­θυ­μοῦ­με νά κα­τευ­θύ­νου­με. Βε­βαί­ως μέ­σα σέ ἀντιξοότητες καί δυσχέρειες πού δη­μι­ουρ­γεῖ ἡ ἡ­λι­κί­α τῶν παι­δι­ῶν, ἀλ­λά καί ἡ ση­με­ρι­νή κα­τά­στα­ση τῆς κοι­νω­νί­ας μέ τό ἀ­προ­κά­λυ­πτο κα­κό καί τήν ἀ­δί­στα­κτη πο­λε­μι­κή. Ἀ­κρι­βῶς γι’ αὐ­τό χρει­άζε­ται ἀ­πα­ραί­τη­τα ἡ «χείρ τοῦ Κυ­ρί­ου» νά εἶ­ναι μα­ζί μας. Αὐ­τή ἡ «χείρ Κυ­ρί­ου»

— θά μᾶς δώ­σει δυ­νά­μεις καί ἀν­το­χή·

— θά βά­λει τόν κατάλληλο λό­γο στό στό­μα μας.

— θά δώ­σει δύ­να­μη στό λό­γο.

Αὐ­τή ἡ «χείρ Κυ­ρί­ου» θά ἀ­νοί­ξει τά ὦ­τα καί τήν καρ­δί­α (Πράξ. ι­στ΄ 14) τῶν παι­δι­ῶν θά δώ­σει ἀ­πο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα σ’ ὅ,τι μέ πνεῦ­μα Θε­οῦ θά ποῦ­με καί θά κά­νου­με. Σ’ αὐ­τή τήν χεῖ­ρα τοῦ Κυ­ρί­ου πρέ­πει νά ἐλ­πί­ζου­με, χω­ρίς νά πτο­ού­μα­στε οὔ­τε ἀ­πό τήν κοι­νώ­νι­κη κα­τά­στα­ση οὔ­τε καί ἀ­πό τίς φυ­σι­κές ἀ­δυ­να­μί­ες τῶν παι­δι­ῶν.

Αὐ­τήν ὡς δύ­να­μη καί χά­ρη νά ἐ­πι­κα­λού­μα­στε μέ θερμή προ­σευ­χή, ὡς τό πρῶ­το καί ἀ­πα­ραί­τη­το στοι­χεῖ­ο τοῦ ἔρ­γου μας.

Καί νά γι­νό­μα­στε ἄ­ξιοι ὥ­στε ὁ Κύ­ριος νά μή μᾶς τήν στέ­ρη­σει πο­τέ, ἀλ­λά νά τήν ἔ­χει πάν­το­τε μα­ζί μας κρα­ται­ά.

Τό­τε τό Ἔρ­γο μας θά ἔ­χει ἐ­πι­τυ­χί­α. Καί πο­λύς ἀ­ριθ­μός νέων θά ζεῖ καί θά καλ­λι­ερ­γεῖ­ται, ἐν Αὐ­τῷ. Αὐ­τό καί εὐ­χό­μα­στε στούς ἀ­γα­πη­τούς Ὁ­μα­δάρ­χες: «Χείρ Κυ­ρί­ου» νά εἶ­ναι μαζί τους.

«Μιᾷ ψυχῇ Συναθλοῦντες», Αθήνα.