Τα νέα παιδιά, που ο Θεός έβαλε κοντά μας, δέχονται την άμεση αγωγή από τους γονείς, το σχολείο, τον πνευματικό τους και την έμμεση αγωγή την δέχονται από το στενό ή ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον (συμμαθητές, συγγενείς, φίλοι). Και η ομάδα αποτελεί ένα κοινωνικό περιβάλλον.
Επομένως οι επιδράσεις τις οποίες δέχονται τα παιδιά είναι ποικίλες και συχνά αλληλοσυγκρούονται. Είναι ανάγκη λοιπόν να ζητήσουμε από τον Θεό να μας φωτίσει να κατανοήσουμε τα μυστικά και τους κρυφούς κόσμους της ψυχής των παιδιών και να ενεργούμε κάθε φορά με σύνεση, πνεύμα Θεού και αγάπη.
Το βασικότερο από τα πλεονεκτήματα της δροσερής και δυναμικής αυτής ηλικίας είναι η αγάπη και η αφοσίωση στο ιδανικό. Όταν λέμε ιδανικό εννοούμε μια μεγάλη ιδέα, που συγκινεί βαθειά την ψυχή και την θέλγει. Για να κατακτήσει δε την ιδέα αυτή φθάνει μέχρι τον ηρωισμό και την θυσία ακόμη. Ιδανικό ακόμη για το νέο παιδί αποτελεί και ένα πρόσωπο, που βλέπει ότι ενσαρκώνει μεγάλες ιδέες.
Αυτό το ιδανικό – πρόσωπο είναι συγκεκριμένο, ζει και κινείται δίπλα του και με τις υψηλές πράξεις του είναι σαν να του λέει ότι τα ιδανικά δεν είναι άπιαστες ιδέες, αλλά μπορεί αν θέλει να τα κατακτήσει. Τα ιδανικά γενικώς και σαν ιδέες, αλλά κυρίως σαν συγκεκριμένα πρόσωπα αποτελούν τον σημαντικότερο παράγοντα για τη δημιουργία της προσωπικότητας των νέων. Στην ηλικία των 14 – 15 ετών τα παιδιά αντιλαμβάνονται περισσότερο τα συγκεκριμένα ιδανικά, επειδή δεν είναι σε θέση να υψωθούν μέχρι τις ιδέες.
Από αυτή την παρατήρηση καταφαίνεται η βαρειά ευθύνη όλων εκείνων, οι οποίοι παίζουν ένα ρόλο στην αγωγή και την καθοδήγηση των νέων με οποιονδήποτε τρόπο.
Όσο όμως ο νέος μεγαλώνει, καλλιεργείται και αυξάνει η λογική κρίση, δεν βλέπει με τον ίδιο ενθουσιασμό και εμπιστοσύνη τις πράξεις και τις εκδηλώσεις του προσώπου που θαύμαζε. Έτσι λοιπόν μια εκδήλωση μεγαλύτερών του την οποία μέχρι χθες έβλεπε τέλεια και έλεγε «μόνο έτσι έπρεπε να γίνει», σήμερα θα την κρίνει, θα αναζητήσει τα ελατήριά της, θα διαβλέψει πιθανόν κάποια μικρότητα. Αρχίζει δηλαδή να χάνεται η αίγλη του τελείου που χαρακτήριζε την πράξη και το πρόσωπο και αναγκάζεται ο νέος να δικαιολογεί μέσα του ένα σφάλμα του θαυμαζόμενου προσώπου, για να μη γκρεμιστεί το ιδανικό. Ας σημειώσουμε εδώ κάτι. Τα ιδανικά σαν ιδέες, όπως προαναφέρθηκε, δεν γκρεμίζονται μόνα τους, γιατί είναι τέλεια. Οι άνθρωποι όμως που προσπαθούν να τα ενσαρκώσουν σαν αδύνατοι που είναι, πέφτουν. Έτσι για την ευαίσθητη ψυχή του νέου, το ιδανικό του – ιδέα είναι σαν να χάνει κάτι από την ισχύ του.
Είναι μία συνταρακτική στιγμή αυτή. Από το στάδιο αυτό το μεταβατικό θα φθάσει στο σημείο κατά το οποίο ο νέος θα αποσπαστεί από το συγκεκριμένο ιδανικό και θα αγκαλιάσει το ιδανικό σαν μια αφηρημένη ιδέα που θα αποτελείται από όλες τις αρετές και γνώσεις τις οποίες έβλεπε εφαρμοσμένες στο συγκεκριμένο πρόσωπο. Είναι η πιο τέλεια και πιο επικίνδυνη στιγμή. Βρίσκεται πλέον προς το τέλος της εφηβικής ηλικίας.
Έργο τώρα της χριστιανικής αγωγής είναι να βοηθήσει με την προσευχή, την βαθειά ταπείνωση και την αγάπη το νέο παιδί που στέκεται αδύναμο αυτές τις ωραίες και λεπτές στιγμές της ζωής του, να ωριμάσει, με όσο το δυνατόν λιγότερες συγκρούσεις και τραύματα και να υψώσει τα καθαρά μάτια του στον Χριστό, ο οποίος πρέπει να αποτελεί την ενσάρκωση όλων των ιδανικών και των νεανικών οραματισμών.
Περιοδικό «Μιᾷ ψυχῇ Συναθλοῦντες», αρ. τεύχους 61, σελ. 83, Αθήνα, Δεκέμβριος 1967.
(4 ψήφοι, μέσος όρος: 5,00 από 5)
Loading...
