Διάκονοι των άλλων

Διακονία εἶναι κάθε ἑκούσια καί ἀνιδιοτελής προσφορά, πού προέρχεται ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό καί ἀποβλέπει στή δόξα τοῦ Θεοῦ.

Τό ἔργο τῆς διακονίας εἶναι ἐξόχως τιμητικό ἔργο. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ἀγγελικό. Διότι οἱ ἄγγελοι διακονοῦν τόν Θεό. Εἶναι «λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα» (Ἑβρ. α’ 14). Ἀποστέλλονται ἀπό τόν ἅγιο Θεό νά ὑπηρετήσουν τούς κληρονόμους τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀλλά καί ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας σ᾿ ὅλη τήν ἐπί γῆς ζωή καί δράση Του διακονοῦσε τούς ἀνθρώπους. Ἄλλωστε ὁ Ἴδιος μᾶς βεβαίωσε ὅτι «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Ματθ. κ’ 28). Στόν ἱερό νιπτήρα ζώστηκε λέντιο καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν μαθητῶν Του. Ὅπως τούς ἐξήγησε, τό ἔκανε γιά νά τούς διδάξει τή διακονία. «Ὑπόδειγμα δέδωκα ὑμῖν, ἵνα καθὼς ἐγὼ ἐποίησα ὑμῖν, καὶ ὑμεῖς ποιῆτε» (Ἰω. ιγ’ 15). Γι᾿ αὐτό καί οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μέ πολλή προθυμία καί σπουδή ἐργάζονταν τό ἔργο τῆς διακονίας. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ τί πόθο, μέ τί ἐνθουσιασμό, μέ τί ἀκούραστη διάθεση ἐδόξαζε τή διακονία του! «Τὴν διακονίαν μου δοξάζω» (Ρωμ. ια’ 13). Εἶχε ὑψίθρονη στήν καρδιά του τήν ἁγία κλήση του, τήν θεωροῦσε ἱερά διακονία καί προσπαθοῦσε νά τήν ἐπιτελεῖ ὅσο τό δυνατόν τελειότερα. Ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ἀρχή πού δημιουργήθηκε ἡ Ἐκκλησία μέχρι σήμερα, στοιχοῦν στήν ὑποθήκη πού μᾶς ἄφησε ὁ Κύριος.

Πόσο ὡραῖο πράγμα εἶναι νά μιμούμαστε κι ἐμεῖς τό παράδειγμά τους! Νά εἴμαστε διάκονοι καί ὑπηρέτες τῶν ἄλλων! Νά ἐργαζόμαστε ταπεινωτικές ἐργασίες χάριν τῶν ἄλλων! Νά διακονοῦμε στή «διακονία τοῦ λόγου» καί νά «εὐαγγελιζώμεθα τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ» (Πράξ. ς΄ 4· Ἐφ. γ’ 8)! Νά γινόμαστε «διάκονοι καταλλαγῆς» καί νά «πρεσβεύωμεν ὑπὲρ Χριστοῦ ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν» (Β’ Κορ. ε’ 18, 20)! Νά τάζωμεν «ἑαυτοὺς εἰς διακονίαν τοῖς ἁγίοις» (Α’ Κορ. ις’ 15)!

Μά αὐτή ἀκριβῶς ἡ εὐκαίρία δέν μᾶς δίνεται στήν κατασκήνωση; Ἀνεβαίνουμε ἐκεῖ προκειμένου νά διακονήσουμε τούς μικρότερους ἀδελφούς μας. Ὄχι ἁπλῶς γιά νά εὐχαριστηθοῦν τή ζωή μέσα στή φύση· ἀλλά γιά νά ἀγαπήσουν καί νά ἀγαπήσουμε περισσότερο τόν Χριστό, νά ζήσουμε πιό συνειδητά τή χριστιανική ζωή. Ἡ κατασκήνωση –ἡ κάθε χριστιανική κατασκήνωση– ἔχει στίγμα πορείας ἀμεταμέλητο τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, «τὸν καταρτισμὸν τῶν ἁγίων» (Ἐφ. δ΄ 12), τόν ἐξαγιασμό καί τήν πνευματική προκοπή τῶν μελῶν της. Φιλοδοξεῖ νά γίνει –καί γίνεται μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ– κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ στή γῆ, τόπος καί τρόπος προγεύσεως καί βιώσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Γιά νά ἐπιτευχθεῖ ὅμως ὁ ὑψηλός σκοπός της, γιά νά δοξάσουμε μέ ἄλλα λόγια τήν διακονία μας, ἀπαιτεῖται νά καταβάλουμε κόπο πολύ, μυρωμένο στήν προσευχή, ἀκουμπισμένο στήν ταπείνωση. Κι ὅλα αὐτά πάλι νά τρέφονται καί νά ἀνανεώνονται ἀπό τήν ἀγάπη, «τὸν σύνδεσμον τῆς τελειότητος» (Κολασ. γ΄ 14). Ἐκεῖ, στήν κατασκήνωση, καλούμαστε νά ἐξέλθουμε ἀπό τόν ἑαυτό μας. Νά ξεχάσουμε τά δικά μας προβλήματα καί τίς ἄλλες ὑποχρεώσεις, νά παραμερίσουμε τίς προτιμήσεις καί ἀγαπημένες ἀσχολίες μας. Καί νά σκύψουμε πάνω ἀπό τά παιδιά μας. Νά φροντίσουμε γιά τίς ἀνάγκες τους, νά παίξουμε μαζί τους, νά τούς ποῦμε, νά τούς ἀφήσουμε νά μᾶς ποῦν. Ἐκεῖ καί ἡ προσευχή μας θ᾿ ἀλλάξει ἀρκετά. Ἔχουμε ν᾿ ἀποθέσουμε στή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ τόσα – ὅλα. Τό αὐριανό ἁγιογραφικό, τήν ὥρα τῆς προσευχῆς, τό παιχνίδι, τό τραγούδι, τήν ἀτμόσφαιρα τῆς ὁμάδας, τά ἰδιαίτερα προβλήματά της, τό κάθε παιδί ξεχωριστά· τόν ἑαυτό μας γιά λίγη ταπείνωση, διάκριση· γιά ὅσα δέν Τοῦ ἀρέσουν στήν κατασκήνωση πού ὑπέπεσαν στήν ἀντίληψή μας ἤ ὄχι· νά πνεύσει ἡ χάρις· νά λάβουμε ἀποφάσεις…

Κατασκήνωση: ὑψηλός στόχος, βαρύνουσα διακονία. Μέσα στό καλοκαίρι, ὅπου ὑπερπλεονάζει ἡ ἁμαρτία, ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ χαρίζει στήν πατρίδα μας ὀάσεις πνευματικές μεταξύ τῶν ἄλλων καί τίς χριστιανικές κατασκηνώσεις. Τώρα τό καλοκαίρι, γίνεται καί ἡ θεϊκή κλήση γι᾿ αὐτήν τήν ἰδιαίτερα τιμητική διακονία πού ἐπισπᾶ πολλή εὐλογία σέ ὅποιον ὁλοκάρδια καί εὐσυνείδητα τήν ἀναδέχεται. Μιά τέτοια ἀνταπόκριση νά δώσει σέ ὅλους μας ὁ ἅγιος Θεός καί κύριος τοῦ θερισμοῦ.