Τόν ξέρω τόν τύπο τοῦ παιδιοῦ πού περιγράφεις. Εἶναι «κλειστό», «ἀνέκφραστο», κάποτε «ἀδιάφορο» ἤ «ἄσχετο»… Ὅμως νοιάζεσαι καί γι’ αὐτά τά παιδιά καί ἀνησυχεῖς. «Τί νά κάνω;»
Πνευματικός λόγος οἰκοδομῆς:
✦ Μή βιάζεσαι! Οἱ συναντήσεις τῶν ψυχῶν μέ τό Θεό καί μεταξύ τους εἶναι προσωπικές, θέλουν τό δικό τους χρόνο καί τρόπο.
✦ Τό μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ ἀναδεικνύεται «ἐντός τῆς καρδίας».
✦ Θέλει λεπτότητα στούς χειρισμούς. Νά παρακολουθεῖς τήν πορεία τοῦ ἀγῶνος καί ὄχι τό φτάσιμο.
✦ Νά ξεπερνᾶς τόν ἑαυτό σου στήν ἐπικοινωνία σου μέ τά παιδιά. Νά δεχτεῖς τόν τύπο τους, νά συλλάβεις τίς σκέψεις, τίς προτιμήσεις, τά συναισθήματά τους.
✦ Φτιάξε προσωπικές γέφυρες ἐπικοινωνίας. Μέ ἀγάπη ἀλλά καί διάκριση. Χωρίς πιέσεις, ἀλλά μέ πειθώ.
✦ Προσπάθησε νά κατανοεῖς τούς λόγους τῆς στάσης τους, εἴτε εἶναι σοβαροί και οὐσιαστικοί, εἴτε ἀνύπαρκτοι καί ἐπιφανειακοί. Μήν τούς χρεώνεσαι ὅμως προσωπικά.
✦ Νά αἰσιοδοξεῖς πιστεύοντας στό ἀποτέλεσμα τῆς σπορᾶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, στήν ἀξία καί τό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν πού ὁ Θεός σοῦ ἐμπιστεύτηκε.
✦ Νά μή λές, ἀλλά νά εἶσαι «Ἐπιστολή Χριστοῦ». Ὄχι μέ τυπικότητα καί αὐθεντία, ἀλλά μέ ζέση, μέ ἀγώνα καί κατάθεση ψυχῆς.
✦ Καί μήν ἀνησυχεῖς ὑπερβολικά. Ὁ Χριστός εἶναι «ὁ καταδιώκων» τίς ψυχές γιά τή σωτηρία τους. Διακόνησε ταπεινά.
✦ «Ὅσα δέν μπορεῖς νά πεῖς στά παιδιά γιά τό Θεό, πέσ᾽ τα στό Θεό γιά τά παιδιά σου». Ἐμπιστεύσου τα στή Χάρη Του!
Χ.Α.
(16 ψήφοι, μέσος όρος: 4,88 από 5)
Loading...17 Comments
Αφήστε ένα σχόλιο
You must be logged in to post a comment.
Νομίζω ότι οι παραπάνω λόγοι οικοδομής ισχύουν και για αυτούς που έχουν να αντιμετωπίσουν “μπουχτισμένα” παιδιά από το Λόγο του Θεού, κυρίως δημοτικού που πολύ συχνά ξέρουν όλες τις παραβολές, τους βίους Αγίων, τις ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης και την ώρα του θέματος δεν προσέχουν….
κ. Βασιλική, το μεγαλύτερο πρόβλημα προκύπτει από τα παιδιά εκείνα τα οποία όχι απλώς δεν προσέχουν το θέμα αλλά δημιουργούν προβλήματα φασαρίας, είτε διότι γνωρίζουν τη διήγηση, είτε διότι γενικώς είναι “μπουχτισμένα”…
Εδώ νομίζω χρειάζεται πάνω απ’ όλα φωτισμός Θεού, αλλά και εμπειρία από τον Κατηχητή-Ομαδάρχη για να μπορέσει να επιβληθεί. Και να επιβληθεί όχι με ένδικα μέσα αλλά με το λόγο του, με την αγάπη του, με την πρωτότυπα διατυπωμένη γνωστή διήγηση, με προσωπική επικοινωνία και συμφωνία με το παιδί, με ό,τι άλλο η αγάπη του θα εφεύρει!
Η αγάπη μας θα το κερδίσει…!
Θυμάμαι μια καθηγήτριά μου που μπήκε μια μέρα στην άκρως αναστατωμένη τάξη μας και έψαχνε τρόπο να τραβήξει την προσοχή μας!Και ξαφνικά λέει “Μια φορά και έναν καιρό…”, όλη η τάξη σταματάει, την κοιτάει, γαντζώνεται από τα χείλη της και εκείνη ξεκινάει το μάθημα με το δικό της μοναδικό τρόπο.Και δε μιλάμε για τάξη δημοτικού αλλά λυκείου!
Κακά τα ψέματα, είναι κάποιοι άνθρωποι που το έχουν!Αλλά…πιστεύω πως με προσπάθεια όλοι μπορούμε να το αποκτήσουμε!Εξάλλου…για το Χριστό μιλάμε, τι στο καλό…!
“Παίχτη”, μου θύμησες με ποιον τρόπο αντιμετώπιζε το διαρκώς φασαριόζικο Σμήνος (κατηχητικό δημοτικού), ο ταλαίπωρος Χελιδονάρχης μας!
Είχε ανακαλύψει η αγάπη του πολλούς τρόπους επιβολής…
Θυμάμαι κάποτε ενώ γινόταν χαμός τον ακούσαμε να λέει: “Βοήθειααααα!!! Βοήθειαααα!!! ..κλπ… Αρχίζοντας με αυτό τον αφοπλιστικό τρόπο τη διήγηση. Προφανώς οι πάντες έμειναν σιωπηλοί με ανοιχτό το στόμα…
Μερικές φορές – λόγω δύσκολου οικογενειακού περιβάλλοντος – αυτό που έχει ανάγκη το παιδί δεν είναι ούτε να του μιλήσεις, ούτε να το ακούσεις: Απλά άνοιξε την αγκαλιά σου και βάλτο εκεί μέσα. Τα υπόλοιπα περιττεύουν.
Αυτές οι περιπτώσεις παιδιών με το δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον πληθαίνουν. Ωραία ακούγεται αυτή η προσέγγιση. Τι σημαίνει στην πράξη η φράση “απλά άνοιξε την αγκαλιά σου και βάλτο εκεί μέσα”;
Και μένα με έβαλε σε απορία η φράση του ΜΠΣ, που επισημαίνεις aik. Αν ο ΜΠΣ μιλάει σαν οικογενειάρχης με παιδιά μπορεί να καταφύγει σε τέτοιες ενέργειες εκδήλωσης τρυφερότητας και αγάπης. Αν όμως μιλάμε σαν Κατηχητές και Ομαδάρχες τότε μάλλον αυτή η φράση θα πρέπει να έχει αλληγορική ερμηνεία… Τότε οι εκδηλώσεις της αγάπης μας πρέπει να είναι πιο ουσιαστικές πιο καρδιακές και όχι απλά με εξωτερικές εκδηλώσεις…
Δυστυχώς πολλές φορές δίνουμε μεγαλύτερη προσοχή στα παιδιά που είναι ευχάριστοι τύποι και εκφράζονται άνετα και ξεχνάμε ή διστάζουμε να ασχοληθούμε με παιδιά που μας φαίνονται κάπως απόμακρα. Αυτό έχει οπωσδήποτε ως αποτέλεσμα να μεγαλώνει το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα σ’ εμάς και αυτά τα παιδιά. Πολύ συχνό είναι, όμως, το φαινόμενο τα “κλειστά” ή φαινομενικά “αδιάφορα” παιδιά να είναι εκείνα με τους μεγαλύτερους προβληματισμούς, τις μεγαλύτερες δυσκολίες ή και το μεγαλύτερο βάθος. Ας μην τα ξεχνάμε! Έχουν ανάγκη το φανερό ενδιαφέρον μας και την αποδοχή μας.
Αυτό που αναφέρει ο/η mr είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουν οι παιδαγωγοί.Αν δεν αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά εξίσου, υπάρχει κίνδυνος να τραυματίσουν τα «δύσκολα» παιδιά ανεπανόρθωτα.Σε ορισμένες περιπτώσεις,αν όχι σε όλες,τα κλειστά παιδιά αποδεικνύονται θησαυροί.
Πράγματι, πιστεύω ότι το βασικό είναι να σεβόμαστε και να αγαπάμε όλα τα παιδιά. Τότε και εκείνα, που όλα τα καταλαβαίνουν, θα το νιώσουν και θα έχουν μια διαφορετική αντιμετώπιση προς εμάς.
Μια προσωπική μου ίσως λανθασμενη αποψη σε αυτά που έγραψε ο/η ΜΠΣ είναι ότι ορισμένες φορές χρειάζεται να ανοίγουμε κυριολκτικά την αγκαλία μας στα παιδιά…δεν γνωρίζουμε το οικογενειακό τους περιβάλλον…μπορεί ποτέ να μην τα είχαν αγκαλιάσει ξανά…δυο περιστατικά:1ο:μια κοπελα συνήθιζε να χαιρετά τους οικειους της με μια αγκαλιά, το ίδιο έκανε και στα ομαδόπουλα της,αλλά το έκανε με την καρδιά της και όχι τυπικα.Καποια στιγμή της είπε μια κοπέλα “Κάθε φορά που με αγκάλιαζες χωρίς να γνωρίζεις κανένα από τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπιζα ένιωθα πως με σκεφτόσουνα, πως με νοιαζόσουνα”…2ο:Καποια άλλη στιγμή κάποια άλλη κοπέλα της είπε:”Ποτέ δεν είχα μάθει να με αγκαλιάζουν…Τώρα έμαθα να αγκαλιάζω εγώ…”
Η πιο Μεγάλη Αγκαλίά είναι η Θεία Χάρη…να ευχόμαστε για τα παιδιά και ο Κύριος θα κρίνει πότε είναι η στιγμή να τα καλέσει κοντά Του.
Πράγματι το θέμα της “κυριολεκτικής αγκαλιάς” είναι κάτι το όποιο ενέχει και κινδύνους με πρώτο και βασικότερο τη ζήλεια. Μιλώντας για τις μικρές και τρυφερές ηλικίες των Χελιδονιών μας, θα ήθελα να σας αναφέρω ένα περιστατικό. Ένα από τα ευχάριστου τύπου παιδιά, χαμογελαστό, ομιλητικό και με αρκετές γνώσεις για την ηλικία του σε θρησκευτικά θέματα είχε την τάση να με αγκαλιάζει όταν με έβλεπε πριν την ομάδα και όταν τελειώναμε. Το ίδιο έκανε και όταν με συναντούσε εκτός ομάδας στο εντευκτήριο σε δημόσιες στιγμές (γιορτές, ομιλίες κλπ). Κάθε φορά ανταποκρινόμουν στην αγκαλιά του λόγω του ήταν μικρός σε ηλικία (Γ’ δημοτικού). Τη στάση του αυτή αργότερα ακολούθησαν και μερικά ακόμα παιδιά από το σμήνος. Μία από αυτές τις φορές -και μάλιστα μετά την ομάδα- διέκρινα ότι ένα από τα “κλειστά” παιδιά κοιτούσε με στενάχωρο βλέμμα αυτή μου την ανταπόκριση στα παιδιά και συνεπώς βρισκόμουν σε δύσκολη θέση γιατί μπορεί και το παιδί να ζήλεψε και εγώ να έγινα αιτία να σκανδαλιστεί. Από την επόμενη συνάντησή μας στο σμήνος και κατά τη διάρκεια του θέματος ανέφερα συχνά-πυκνά το όνομά του και τόνιζα μερικά από τα προτερήματά του (καλοσύνη, ευγένεια, διακριτικότητα, γνώσεις κλπ). Συνέπεια αυτού του αποτελέσματος -όπως μας είχε πει ο υπεύθυνος μας- ήταν να “λυθεί” η γλώσσα του παιδιού και να αρχίζει να μιλάει με εμπιστοσύνη. Αλλά θα ήθελα να ήξερα αν είναι λανθασμένη η στάση της αγκαλιάς στα Χελιδονάκια (σαν κίνητρο εμπιστοσύνης) και ειδικά σε παιδιά που είναι ανέκφραστα και αδιάφορα.
Η “κυριολεκτική αγκαλιά” δείχνει κάτι το προσωπικό. Πλησιάζεις το παιδί το αγκαλιάζεις ζεστά, του μιλάς, ρωτάς για τον αγώνα του. Αν μπορείς να το κάνεις αυτό με κάποιου άλλου είδους “μεταφορική αγκαλιά” είναι καλό, ίσως και καλύτερο.(αν έχεις κάποια πρόταση πες μας) Απ’ ότι καταλαβα όμως αναφέρεσαι σε αγόρια δημοτικού(διόρθωσε με αν κάνω λάθος). Εκεί τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Οι ηλικίες που ανεφερα παραπάνω είναι κορίτσια λυκείου. Μεγάλη ηλικιακή και συναισθηματική απόκλιση.
Αρχικά να πω ότι αναφερόμουν σε αγόρια δημοτικού. Δευτερευόντως σαν πρόταση του τύπου “μεταφορική αγκαλιά” θα εφάρμοζα την εκδήλωση ενδιαφέροντος στο παιδί μέσα από τη λεκτική επικοινωνία. Σαφώς και υπάρχει απόκλιση στο συναισθηματικό αλλά και νοητικό κόσμο των κοριτσιών του λυκείου με των αγοριών του δημοτικού. Σίγουρα δεν έχω ούτε την εμπειρία ούτε τις γνώσεις για να συγκρίνω αυτές τις δύο κατηγορίες αλλά δεν είναι και ο στόχος μου. Σαν σημείωση όμως παραθέτω αγαπητή συνομαδάρχισσα fotodotis ότι πρέπει να προσέχουμε πως προσεγγίζουμε τα παιδιά (ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας και κοινωνικότητας) και να είμαστε πολύ διακριτικοί (όχι φειδωλοί) στις επιβραβεύσεις, στο χρόνο της επικοινωνίας μας αλλά και στο χώρο διεξαγωγής της συζήτησης. (έτσι τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι την τρίτη και πέμπτη συμβουλή του άρθρου). Ίσως ακούγεται τραβηγμένο αλλά γνωρίζουμε ότι τα μεγάλα κορίτσια του λυκείου τα προσέχουν αυτά μέχρι και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Και προσθέτω ότι και τα αγόρια του δημοτικού νιώθουν έτσι μερικές φορές (κύρια έκφραση ζήλιας). Ποτέ όμως ας μην ξεχνάμε και κάτι εξίσου σημαντικό. Μην δίνουμε ελπίδες στα παιδιά ότι “είμαστε πάντα κοντά τους”, “ότι μας χρειαστείτε θα χαρούμε να σας βοηθήσουμε” και αντίστοιχες υποσχέσεις που εν τέλει δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε και γίνουμε το μαχαίρι που θα πληγώσει την καρδιά τους. Ας είμαστε Χριστοδείκτες για τα παιδιά και στον Κύριο μας πάντα να εμπιστευόμαστε τις ψυχές που έχουμε αναλάβει να καλλιεργήσουμε.
Αυτό που λες fotodoti με προβληματίζει αρκετά. Γιατί ερχόμαστε σε ένα θέμα εξαιρετικά δύσκολο σε όλες τις ηλικίες και ιδιαίτερα μου φαίνεται αυτή του Λυκείου. Είναι μια ηλικία που τα παιδιά βιώνουν έντονα συναισθήματα και ψάχνουν στηρίγματα. Οπότε ούτως η άλλως είναι δύσκολη η διαχείρηση προσκολλήσεων. Μια τέτοια προσέγγιση δεν την κάνει δυσκολότερη; Πώς μπορείς δημιουργώντας μία τόσο στενή σχέση με τα παιδιά, ταυτόχρονα να τους δείχνεις το Θεό χωρίς να προσκολλώνται σε σένα;
Αγαπητέ aik με έχει απασχολήσει πολύ αυτό το θέμα και φυσικά συνεχίζει να με απασχολεί.Σε αυτές τις ηλικίες του λυκείου-ίσως και σε λίγο μικρότερη ηλικία-τα παιδιά αρχίζουν να έχουν έντονες ανησυχίες και προβληματισμούς, σκοτούρες άκαιρες για την ηλικία τους, επικίνδυνες “φιλίες” κ.λ.π.. Ψάχνουν κάποιο αποκούμπι.Από το να κολλήσουν σε κάποιον που δεν θα οφελήσει την ψυχή τους, φίλη, φίλο ας είμαστε εμείς το στήριγμα που θα τους δώσει Χριστό. Δε θα του λέμε λόγια δικά μας αλλα λόγους απο το Ιερό Ευαγγέλιο,τους Πατέρες της Εκκλήσίας, στη γλώσσα του φυσικά για να μπορεί να καταλαβαίνει.Εμείς θα γινόμαστε το μέσο που θα βλέπει και θα γνωρίζει καλύτερα το Χριστό.
Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτά τα οικοδομικά και στηρικτικά λόγια . Τα χρειαζόμαστε όλοι μας!