Κύριε σ’ Εσένα καταφεύγω!

Πανάγαθε Κύριέ μου, Παντοδύναμε καί Πολυέυσπλαχνε, αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη νά καταφύγω τήν ὥρα αὐτή σέ Σένα  καί νά Σέ παρακαλέσω θερμά. Σύ, Κύριε, νά μέ βοηθᾶς καί νά μέ ἐνισχύεις ἰδιαίτερα κατά τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ.
Εἴτε ὅταν ὁ πολυμήχανος ἐχθρός προσπαθεῖ νά μέ δελεάσει καί νά μέ παρασύρει στήν ἁμαρτία, εἴτε ὅταν ὁ κακός ἑαυτός μου μέ σπρώχνει στό κακό, εἴτε ὅταν τό ἁμαρτωλό περιβάλλον γίνεται παγίδα ἕτοιμη νά μέ συλλάβει.
Κύριε, τότε ἀκριβῶς αἰσθάνομαι τήν ἀλήθεια τῶν λόγων σου «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Τότε ἀντιλαμβάνομαι πόσο μικρή εἶναι ἡ δύναμή μου. Πολλές φορές ἡ ὥρα αὐτή μοιάζει μέ καταιγίδα πού ξέσπασε αἰφνίδια καί τρομερή. Καί τότε ἡ ἀδύνατη ψυχή μου ζαλισμένη καί τρομαγμένη, κινδυνεύει νά παρασυρθεῖ καί καταποντισθεῖ. Κύριε, σάν τόν Πέτρο στρέφω ικετευτικά το βλέμμα της ψυχής μου προς Σένα, προφέροντας κι ἐγώ τους ἴδιους μ’ ἐκεῖνον λόγους «Κύριε, σῶσον με».
Ναί, Κύριε, δίνε μου, σέ παρακαλῶ, πάντοτε τή χάρη Σου καί τή δύναμή Σου νά μήν παρασύρομαι στήν ἀρχή τοῦ πειρασμοῦ, γιά νά μήν κυριευθῶ κατόπιν ἀπό τήν ἁμαρτία ἐξ’ ὁλοκλήρου.
Καί ἄν καμμιά φορά στήν κρίσιμη αὐτή ὥρα Σέ λησμονήσω καί ἀποσύρω τά βήματά μου ἀπό Σέ, σύ ὅμως «μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν Σου ἀπό τοῦ παιδός σου». Ὁδήγησέ με καί πάλι γρήγορα κοντά Σου καί ἐνίσχυσέ με νά Σέ ἀγαπῶ περισότερο πλέον γιά τό στοργικό πρός ἐμένα ἔλεός Σου. Ἀμήν.