Η καρδιά ποτέ δεν ξεχνάει

Πρίν ἀπό μερικά χρόνια, πρίν ἡ τηλεόραση μπεῖ τόσο καθοριστικά στή ζωή μας, στό Παρίσι χάθηκε ἕνα μικρό κοριτσάκι. Ἡ ἀστυνομία τό βρῆκε, ὅμως τό παιδί εἶχε ὑποστεῖ τόσο ἰσχυρό σόκ, ὥστε ἦταν ἀδύνατο νά δώσει ὁποιαδήποτε πληροφορία. Οὔτε ὀνόματα οὔτε διεύθυνση οὔτε τηλέφωνο οὔτε τό ὄνομά του δέ θυμόταν. Ἀπό τό σόκ εἶχε ἀπενεργοποιηθεῖ τελείως ἡ μνήμη.

Γιατροί καί ἀστυνόμοι βρέθηκαν πρός στιγμήν σέ ἀδιέξοδο. Τότε ὁ εἰσαγγελέας πῆρε τό παιδί καί τοῦ ζήτησε νά τοῦ τραγουδήσει ἕνα τραγούδι. Τό παιδί τοῦ τραγούδησε τό τραγούδι πού τοῦ ’λεγε ἡ μητέρα του, ὅταν τό ’βαζε γιά ὕπνο. Οἱ ἀρχές τό μαγνητοφώνησαν καί τό ἔδωσαν στό ραδιόφωνο. Μέσα σέ λίγες ὧρες βρέθηκαν οἱ γονεῖς.

Αὐτό τό ἀληθινό γεγονός ἐπιβεβαιώνει ὅτι τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο δυνατό κι ἄν εἶναι, ὅσες γνώσεις κι ἄν τοῦ ἀποθηκεύσουμε, ἔρχεται ὥρα πού δέν μπορεῖ νά βοηθήσει. Ἀπενεργοποιεῖται. Ἐκείνη πού ποτέ δέν ξεχνάει καί τά πάντα σώζει εἶναι ἡ καρδιά. Σ’ αὐτήν ἀπευθυνόμαστε. Γιατί οἱ γνώσεις μπορεῖ νά ξεχαστοῦν, οἱ ἐμπειρίες ὅμως ποτέ.

Ποτέ δέν πάει χαμένο ἐκεῖνο πού ἐμπιστευόμαστε στά παιδιά καί ἐκεῖνο πού τούς δίνουμε ἀπ’ τήν καρδιά μας. Ὅσο πολύτιμο κι ἄν εἶναι, τά παιδιά δέ θά τό χάσουν. Μπορεῖ νά χάσουν τά βιβλία τους καί τίς ζωγραφιές τους, μπορεῖ νά χάσουν τή μπάλα ἤ τά γάντια τους, μπορεῖ καί τά ἴδια νά χαθοῦν σέ ὁλοσκότεινες νύχτες, ὅμως ἐκεῖνο πού θά τούς δώσουμε ἀπ’ τήν ψυχή μας δέ θά τό χάσουν τά παιδιά… Κάποια μέρα θά γυρίσουν στή φωλιά πού τά ζέστανε.

Γι’ αὐτό γιατροί, παιδαγωγοί, ψυχολόγοι, ἅγιοι μᾶς φωνάζουν:

Ὅσο εἶναι μικρά νά μποῦν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Νά μᾶς δοῦν ν’ ἀνάβουμε τό καντήλι, νά θυμιάζουμε τά εἰκονίσματα, νά προσευχόμαστε, νά ζυμώνουμε πρόσφορα, νά κοινωνᾶμε, νά συγχωριόμαστε, νά σεβόμαστε τόν ἑαυτό μας σά Ναό…

Τότε πού νομίζουμε ὅτι δέν καταλαβαίνουν… Τότε πού ὅ,τι βγαίνει ἀπ’ τήν καρδιά μας, στήν καρδιά τους μπαίνει…