Δυσκολίες και προβλήματα στην κατασκήνωση

Συχνά κοροϊδεύουν ἕνα παιδί τῆς ὁμάδας μας ἤ τῆς κατασκηνώσεως γενικότερα. Τί θά κάνουμε;

• Χαιρετᾶμε τό παιδί ἐγκάρδια κάθε φορά πού τό συναντᾶμε.
• Συζητᾶμε μέ τά ὑπόλοιπα παιδιά γιατί ἡ συμπεριφορά αὐτή δέν εἶναι ἀποδεκτή καί ποιές συνέπειες μπορεῖ νά ἐπιφέρει.
• Ζητᾶμε ἀπό τά παιδιά νά συλλογιστοῦν πόσο αὐτή ἡ συμπεριφορά θά πλήγωνε τά ἴδια, τό καθένα ξεχωριστά.
• Σταματᾶμε ἀμέσως τά σχόλια καί τήν κοροϊδία, χωρίς –ἐννοεῖται– νά συμμετέχουμε οὔτε ἐμεῖς.
• Βοηθᾶμε τά παιδιά νά ἐκφράζουν τά συναισθήματά τους ὅταν δέν τούς ἀρέσει κάτι σ’ ἕνα παιδί, καί ὄχι νά τό κοροϊδεύουν.
• Δέν γελᾶμε οὔτε ἀγνοοῦμε τό γεγονός, δείχνοντας ἔτσι πώς ἀποδεχόμαστε αὐτή τήν συμπεριφορά.
• Προσπαθοῦμε νά διορθώσουμε τήν κατάσταση μέ ἤρεμο τρόπο, χωρίς φωνές. Ἴσως τά παιδιά πράγματι δέν ἔχουν καταλάβει πόσο ἡ στάση τους πληγώνει τόν ἄλλον.

Μιά μικρή ὁμάδα κατασκηνωτῶν καταστρέφει τήν περιουσία τῆς κατασκήνωσης. Οἱ ὑπεύθυνοι εἶναι παιδιά τῆς ὁμάδας, πού ἀνήκουν στήν ἴδια παρέα καί συγκατοικοῦν. Γνωρίζουμε ποιά εἶναι αὐτά τά παιδιά. Πῶς ἀντιμετωπίζουμε μιά τέτοια περίπτωση;

• Συζητᾶμε μέ τά παιδιά ἀπό τήν αρχή τῆς κατασκηνωτικῆς περιόδου γιατί καί πῶς πρέπει νά σέβονται τίς ἐγκαταστάσεις τῆς κατασκήνωσης καί τά προσωπικά ὑπάρχοντα τῶν ἄλλων.
• Ἀναζητοῦμε τήν ἀληθινή αἰτία τῆς καταστροφῆς (ἐκδίκηση, ἀναζήτηση προσοχῆς, πίεση ἀπό τούς συνομηλίκους, ἐπίδειξη δύναμης, γιά πλάκα κτλ.) καί ἀντιμετωπίζουμε τό ἀληθινό πρόβλημα.
• Κάνουμε γνωστό στά παιδιά καί στούς γονεῖς ὅτι ὀφείλουν νά ἀντικαταστήσουν ἤ νά πληρώσουν ὅ,τι κατέστρεψαν.
• Ἐπισημαίνουμε στά παιδιά τίς συνέπειες τῆς καταστροφικῆς συμπεριφορᾶς.
• Ἐλέγχουμε τίς ἀντιδράσεις μας.
• Καί σ’ αὐτή τήν περίπτωση, καθιστοῦμε συνυπεύθυνη τήν ὁμάδα, ἡ ὁποία (διακριτικά) ἀναλαμβάνει τήν ἀπό κοινοῦ ἀποκατάσταση τῆς ζημιᾶς – ἐκτός καί ἄν συγκεκριμένα παιδιά ἀναλάβουν τήν εὐθύνη τῆς καταστροφῆς. Ἐδῶ χρειάζεται προσοχή στό ἐνδεχόμενο ἐφαρμογῆς μιᾶς τέτοιας ἀπόφασης ἀδιακρίτως σέ ἀθώους καί μή.

Κατασκηνωτής παρουσιάζει ἐπιθετική συμπεριφορά, πού ἐκδηλώνεται μέ συγκρούσεις καί χτυπήματα πρός τούς ἄλλους. Τί θέση παίρνουμε;

• Συζητᾶμε μέ τόν κατασκηνωτή ποιά εἶναι ἡ ἁρμόζουσα καί ποιά ἡ ἀνάρμοστη συμπεριφορά.
• Ἐξηγοῦμε σέ ὅλους τούς κατασκηνωτές ὅτι καλύτερα εἶναι νά ἀπευθύνονται στόν ὁμαδάρχη τους παρά νά ἀνταποδίδουν τό κακό μέ ἀντίποινα.
• Ἐπεμβαίνουμε ἄμεσα στήν ἐπιθετική συμπεριφορά καί δέν ἀναμένουμε τήν ἐξέλιξή της.
• Ζητοῦμε τήν ἄμεση ἀποχώρηση τῶν κατασκηνωτῶν ἀπό τά ἐπεισόδια.
• Συζητοῦμε μέ τόν κατασκηνωτή ἀλλά καί μέ τό κάθε παιδί προσωπικά τούς λόγους πού μᾶς ὁδηγοῦν σέ μιά τέτοια συμπεριφορά. Βοηθᾶμε τά παιδιά νά ἀντιμετωπίσουν τίς καταστάσεις.
• Ἀναθέτουμε πρωτοβουλίες καί δραστηριότητες στό ἐπιθετικό παιδί. Λειτουργοῦν ἀποτρεπτικά σέ τέτοιες καταστάσεις.
• Ἡ ἀντίδρασή μας νά μήν εἶναι ἐπιθετική, γιατί ἔτσι προωθεῖται ἡ σωματική ἐπιθετικότητα καί δείχνουμε ὅτι ἡ βία εἶναι ἀποδεκτή.
• Ἐάν συνεχίζεται ἡ ἐπιθετική συμπεριφορά, τότε ἐρχόμαστε σέ ἐπικοινωνία μέ τούς γονεῖς καί συνεργαζόμαστε γιά τήν ἀπό κοινοῦ ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος.

Πηγή: π. Εὐαγγέλου Μαρκαντώνη – Ἀγγ. Γκούνη – Ἰω. Ζαμπέλη, Στήν κατασκήνωση μέ τά παιδιά (Ἕνα Ἐγχειρίδιο γιά στελέχη κατασκηνώσεων), ἔκδ. Γραφείου – Ἱδρύματος Νεότητος Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν, Ἀθήνα 2005, σελ. 68-69, 70-71.